On meeting my 100% woman on one fine april morning

"On meeting my 100% woman on one fine april morning" เป็นเรื่องสั้นที่แต่งโดย Haruki Murakami นักเขียนชาวญี่ปุ่นซึ่งมีอิทธิพลมากในงานเขียนร่วมสมัย

ความเป็นมาย่อๆของนักเขียนคนนี้ คือ ยังไม่ตาย น่าจะอายุประมาณ 60 เป็นบุคคลที่ใช้ชีวิตในยุค 70-80 โดยเป็นเจ้าของแจ๊ซบาร์ จัดได้ว่าเป็นคนเมืองที่มีรูปแบบชีวิตที่ค่อนข้างมีสีสัน งานเขียนของ Murakami มันจะเป็นเรื่องสั้นที่ผสมผสานโลกในยุคปัจจุบันในชีวิตของเขา และโลกในจินตนาการที่ค่อนข้างแปลก และมักจะจบงานเขียนของเขาด้วยการหักมุมเล็กๆแต่มีความหมายลึกๆซ่อนอยู่ให้ผู้อ่านได้ตีความกันได้หลายด้าน เรียกได้ว่าเป็นสเน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้งานเขียนของ Murakami เป็นที่นิยม

เรื่อง 100% woman นี้เข้าใจว่า ยังไม่เคยได้รับการแปลเป็นภาษาไทยมาก่อน (ถ้าผิดพลาดอย่างไร ขออภัย) แต่จะหน้าด้านแปลให้ได้อ่านกัน ณ ที่นี้





-------------------------------------------------------------------------------------


ในเช้าที่สดใสของเดือนเมษายน ผมได้เดินผ่าน ผู้หญิง 100% บนถนนหลังฮาราจุกุ

เธอไม่ใช่คนสวย และก็ไม่ใช่ว่าเธอใส่เสื้อผ้าพิเศษอะไรด้วย มองจากข้างหลังแล้ว หัวเธอเหมือนเพิ่งตื่นนอน เธอน่าจะอายุใกล้สามสิบ แต่แม้ว่าผมจะมองเธอไกลจากระยะสัก 50 เมตร ผมรู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่เหมาะสม 100% สำหรับผม ตั้งแต่วินาทีที่ผมเห็นเธอ ผมใจสั่น ปากผมแห้งผาด

บางทีคุณอาจมีสเปคของผู้หญิงที่คุณชอบ ตัวอย่างเช่น บางคนชอบผู้หญิงหุ่นบาง บางคนชอบผู้หญิงตาโต บางคนก็ชอบผู้หญิงนิ้วเรียวยาว

แต่ไม่มีใครสามารถให้นิยามของ ผู้หญิง 100% ได้อย่างชัดเจน

แต่สิ่งนึงที่ผมรู้คือ ผมไม่สามารถจำได้แม้แต่ว่าจมูกเธอเป็นอย่างไร เธอมีจมูกหรือเปล่าผมก็ยังไม่แน่ใจ ผมจำได้แค่เพียงว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงสวย ช่างแปลกอะไรเช่นนี้

ผมบอกใครบางคนว่า "เมื่อวาน ผมเดินผ่านผู้หญิง 100% บนถนน"

"หืม," เขาตอบ "เธอสวยหรือเปล่า?"

"มันไม่เชิงอย่างนั้น"

"โอ้, เธอเป็นแบบที่นายชอบหรอ?"

"ผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นตาของเธอ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหน้าอกเธอเล็กหรือใหญ่"

"แปลกนะ นายว่าไหม"

"อืม แปลกจริง"

"งั้น" เขาพูดต่อ ท่าทางเบื่อ "แล้วนายได้พูดกับเธอ หรือตามเธอไปหรือเปล่า?"

"เปล่าเลย" ผมตอบ "แค่เดินผ่านเฉยๆ"

วันนั้น เธอเดินจากตะวันออกไปตะวันตก ส่วนผมเดินจากตะวันตกไปตะวันออก มันช่างเป็นเช้าที่สวยงามในเดือนเมษายน

ผมกลับมาคิดว่าผมน่าจะคุยกับเธอ สักสามสิบนาทีก็คงดี ผมอยากรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ อยากบอกเธอเกี่ยวกับชีวิตของผม แต่มากกว่าสิ่งใด ผมอยากจะรู้ความจริง ว่าอะไรทำให้เราได้มาพบกันในซอยหลังถนนฮาราจุกุในเวลาเช้าของวันในเดือนเมษายน ปี 1981 ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีความลับอะไรสักอย่าง เหมือนบุพเพสันนิวาส

แล้วผมน่าจะพาเธอไปทานข้าวเที่ยงที่ไหนสักที่ อาจจะดูหนังหลังจากนั้น ไปเล้าจน์เพื่อดื่มนิดหน่อย ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้ดี ผมอาจได้มีโอกาสนอนกับเธอ

โอกาสกำลังเคาะประตูหัวใจของผมอยู่

ระยะระหว่างผมกับเธอกำลังใกล้เข้ามา เหลือแค่สิบห้าเมตร

เอาละ ผมควรพูดอะไรกับเธอดี?

"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณอยากจะคุยกับผมสักครึ่งชั่วโมงไหม?"

ตลกสิ้นดี เหมือนสิ่งที่คนขายประกันพูดเลย

"ขอโทษครับ แถวนี้มีร้านซักรีด 24 ชั่วโมงไหมครับ?"

งี่เง่าอยู่ดี เห็นชัดว่า ผมไม่ได้ถือตะกร้าเสื้อมาด้วย หรือว่าผมจะพูดตรงๆ "อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคือผู้หญิง 100% ของผม"

เธอคงไม่เชื่อหรอก ถึงแม้เธอจะเชื่อ เธอคงจะคิดว่าเธอไม่อยากคุยกับผม ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง 100% ของผม แต่ผมก็ไม่ใช่ผู้ชาย 100% ของเธอแน่นอน สถานการณ์ต้องสับสนมากแน่ๆ

ผมเข้าใกล้เธอหน้าร้านดอกไม้ ผมรู้สึกถึงอากาศอุ่นๆที่สัมผัสผิวของผม น้ำไหลผ่านยางมะตอยที่ข้างถนน และกลิ่นดอกกุหลาบที่โชยมา ผมไม่สามารถเอ่ยคำใดๆกับเธอได้ เธอสวมเสวตเตอร์สีขาว และถือซองจดหมายที่ยังไม่ได้สแตมป์อยู่ในมือขวาของเธอ เธอเขียนจดหมายให้ใครบางคน ในเมื่อตาเธอดูง่วงเหลือเกิน เธอต้องใช้เวลาทั้งคืนเขียนจดหมายนั้นแน่ๆ และบางทีความลับทั้งหมดของเธออาจอยู่ในซองจดหมายนั้น

หลังจากอีกหลายก้าวผ่านไป เมื่อผมหันหลังกลับไป เธอก็หายลับไปในฝูงชนแล้ว

* * * * *

ในเวลานี้ ผมนึกออกแล้วว่าผมควรจะพูดกับเธอว่าอย่างไร แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันก็เป็นคำสารภาพรักที่ยาว ผมรู้ว่าผมคงจะพูดไม่ได้ดีอย่างที่คิด ผมคิดเสมอว่าเรื่องพวกนี้ไม่สมจริงเท่าใดนัก

อย่างไรก็ตาม คำสารภาพของผมเริ่มด้วย "กาลครั้งหนึ่ง," และจบด้วย "คุณว่าเรื่องนี้เศร้าไหม?"


กาลครั้งหนึ่ง, ในที่แห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มและหญิงสาว ชายหนุ่มอายุสิบแปดและหญิงสาวอายุสิบหก เขาไม่ได้เป็นคนหน้าตาดี และเธอก็ไม่ใช่สาวสวยเช่นกัน เขาและเธอก็ต่างเป็นคนที่ดูธรรมดาๆ ดังเช่นผู้คนที่โดดเดี่ยวทั่วไป แต่พวกเขาเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยว่า ทีใดที่หนึ่งในโลกนี้ จะต้องมีคนที่เหมาะสม 100% สำหรับตนอยู่อย่างแน่นอน

วันหนึ่ง พวกเขาทั้งสอง ก็ได้มาเจอกันที่มุมถนน "ช่างน่าแปลกใจจริง ผมได้ตามหาคุณมานานแสนนาน คุณอาจไม่เชือนะ แต่ว่าคุณเป็นผู้หญิง 100% สำหรับผม" ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาว

หญิงสาวตอบว่า "คุณก็เป็นผู้ชาย 100% สำหรับฉันเหมือนกัน คุณเป็นเหมือนที่ฉันคิดไว้ทุกประการ นี่เหมือนความฝันเลย"

ทั้งคุ่นั่งบนม้านั่งในสวนสาธารณะ พวกเขาคุยกันนานและไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยล้า คนทั้งสองไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว ช่างวิเศษที่คนสองคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายเหมาะสม 100% สำหรับตน

อย่างไรก็ตาม ข้อกังขาเล็กๆก็วิ่งผ่านห้วงความคิดของคนทั้งสอง มันจริงหรือ ที่ความฝันจะกลายเป็นความจริงง่ายๆเช่นนี้?

เมื่อบทสนทนาของทั้งคู่ชะงักชั่วครู่ ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นว่า

"เอาละ, เราจะลองดูอีกครั้งไหม ถ้าเราเหมาะสม 100% สำหรับกันและกันจริงๆแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าสักวันหนึ่ง เราต้องพบกันอีกสักที่ และถ้าเราพบกันอีกครั้ง และแน่ใจว่า เราเหมาะสมสำหรับกันและกันจริงๆ, พวกเรามาแต่งงานกันนะ ตกลงไหม?"

"ตกลง" หญิงสาวตอบ

และคนทั้งสองก็จากกันไป

ยังไงก็ตาม ความจริงแล้ว มันไม่จำเป็นเลยสำหรับคนทั้งสองที่จะต้องรอวันที่พวกเขาพบกันอีกที เนื่องจากเขาทั้งสอง ต่างก็เหมาะสม 100% ซึ่งกันและกัน แต่คนทั้งคู่ก็กลับเลือกที่จะเอาอนาคตของพวกเขาฝากไว้ในเงื่อมมือของโชคชะตา

เมื่อฤดูหนาวหนึ่งมาถึง, ชายหนุ่ม และหญิงสาวก็ต่างล้มป่วยหนัก เนื่องจากไข้หวัดที่ระบาดในปีนั้น หลังจากที่ผ่านสภาพความเป็นความตายมาได้ คนทั้งคู่ก็ต่างสูญเสียความทรงจำ สิ่งที่พวกเขาจำได้คือความว่างเปล่า

แต่เนื่องด้วยคนทั้งคู่ก็ต่างเป็นหนุ่มสาวที่เฉลียวฉลาดและอดทน พวกเขาก็เรียนรู้สิ่งต่างๆและกลับคืนสู่สังคมได้อย่างปรกติ พวกเขาสามารถทำสิ่งใหม่ๆเช่น ต่อรถไฟใต้ดินสายต่างๆ หรือส่งพัสดุพิเศษทางไปรษณีย์ได้ พวกเขาทำได้แม้กระทั่งฟื้นฟูความสามารถที่จะตกหลุมรักกลับมาได้ 75% หรือ 85%

ในเวลานั้นชายหนุ่มอายุ 32 และหญิงสาวก็อายุ 30 แล้ว เวลาผ่านไปรวดเร็วจนน่าตกใจ

และในเช้าในสดใสในเดือนเมษายน เพื่อที่จะทานอาหารเช้ากับกาแฟ, ชายหนุ่มได้เดินจากทิศตะวันตกไปทางทิศตะวันออกในซอยหลังถนนฮาราจุกุ และเพื่อที่จะส่งจดหมาย หญิงสาวก็เดินจากทิศตะวันออกไปทางทิศตะวันตกในซอยเดียวกัน ที่กลางซอย คนทั้งคู่เดินสวนกัน แสงบางๆจากความทรงจำที่หายไปของคนทั้งคู่ก็ส่องประกายออกมาชั่วขณะในใจของเขาและเธอ

เธอคือผู้หญิง 100% สำหรับผม

เขาคือผู้ชาย 100% สำหรับฉัน

อย่างไรก็ตาม แสงจากความทรงจำนั้น อ่อนแรงเกินไป และคำพูดในใจของเขาและเธอ ก็ไม่ได้มีความหมายดังเช่น 14 ปีที่แล้ว คนทั้งคู่เดินผ่านไปโดยไม่ได้เอ่ยปากต่อกันและกัน และพวกเขาก็หายลับไปในฝูงชน

คุณว่าเรื่องนี้เศร้าไหม?

นี่คือเรื่องที่ผมน่าจะบอกเธอ

-------------------------------------------------------------------------------------